Dowody Tajemnicy. Śledztwo w sprawie fenomenów nadprzyrodzonych to kolejna książka reportera Grzegorza Górnego i fotografa Janusza Rosikonia.Tym razem autorzy prowadzą dziennikarskie dochodzenie, które ma na celu naukowe wyjaśnienie nadzwyczajnych zjawisk religijnych.Przedstawiają zjawiska takie jak np. stygmaty, cuda eucharystyczne, inedia czyli życie bez picia i jedzenia lub też niezwykłe uzdrowienia w rodzaju samoistnej reimplantacji odciętej nogi. Ich drogi prowadzą m.in. do Innsbrucku, Guadalupe, Rzymu, Lourdes, Neapolu, Lanciano czy Saragossy. Przewodnikami w tym śledztwie okazują się wybitni naukowcy, profesorowie nauk ścisłych, medycznych lub biologicznych, którzy - często korzystając z najnowszych osiągnięć techniki - zbadali owe fenomeny. Wyniki ich analiz stanowią wyzwanie dla współczesnego rozumu, gdyż pokazują, że są na świecie zjawiska, które pozostają niewytłumaczalne nawet w świetle całej dostępnej ludzkości wiedzy. W ten sposób nauka otwiera się na wymiar Tajemnicy.

Świadkowie Tajemnicy" to fascynująca opowieść będąca zapisem dziennikarskiego dochodzenia do prawdy o materialnych śladach pozostawionych przez Jezusa z Nazaretu. Dwaj autorzy - reporter Grzegorz Górny i fotograf Janusz Rosikoń - ruszają tropem relikwii Chrystusowych i w różnych krajach świata zbierają bogatą dokumentację na temat konkretnych przedmiotów, jakie do dnia dzisiejszego pozostały po Jezusie. Przeczesują archiwa, rozmawiają z historykami, spotykają światowej sławy naukowców, zapoznają się z wynikami ich prac. Niczego nie przyjmują na wiarę, lecz starają się znaleźć potwierdzenie w źródłach historycznych i ekspertyzach naukowych. W wyniku reporterskiego śledztwa udaje im się zidentyfikować część czczonych do dziś relikwii jako autentyki. Wśród nich szczególne miejsc zajmują relikwie pasyjne, czyli przedmioty związane z męką, śmiercią i pochówkiem Chrystusa. Niektóre z powodu swych właściwości stanowią dla naukowców zagadkę, której nie są w stanie rozwiązać. Dotyczy to choćby Całunu Turyńskiego. Nie było na świecie obiektu, który byłby częściej, gruntowniej i bardziej wielostronnie przebadany niż właśnie to lniane płótno z Turynu. Im więcej jednak było wyników analiz, tym bardziej wśród badaczy rosła świadomość Tajemnicy. Podobne wrażenia towarzyszą czytelnikowi podczas lektury tej książki. Czytając dokumentalne opisy Grzegorza Górnego i oglądając fotografie Janusza Rosikonia, niemal namacalnie obcujemy z konkretnymi przedmiotami, a jednak nie opuszcza nas poczucie, że dotykamy rzeczywistości, która pozostaje za zasłoną tajemnicy.

Opowieść o Świętej Faustynie - największej mistyczce chrześcijańskiej XX wieku i o nabożeństwie do Bożego Miłosierdzia - najdynamiczniej rozwijającym się kulcie religijnym na świecie. Jest to w gruncie rzeczy historia miłosna - niezmierzonej miłości Boga do człowieka oraz jej odwzajemnienia przez skromną polską siostrę zakonną. Przekazana jej misja napotyka wiele przeszkód, ale przez wszystkie próby przechodzi zwycięsko, a w ogniu przeciwności wykuwa się moc orędzia, które dokonuje rzeczy wydawałoby się niemożliwej: wychodząc od wizji duchowych pojedynczej osoby rozchodzi się błyskawicznie po całej kuli ziemskiej. Przypomina przypowieść o ziarnku gorczycy, które staje się rozłożystym drzewem. Jest to zarazem opowieść o Bogu, który nie jest odległy i abstrakcyjny, ale wchodzi w ludzką historię, w wydarzenia naszego życia, a przede wszystkim w intymną relację z człowiekiem. Ponieważ działanie Boga w rzeczywistości ziemskiej jest naznaczona jakimś konkretem - przenosimy sięw istniejące miejsca (jak Warszawa, Kraków, Płock, Wilno), stykamy się z prawdziwymi ludźmi (jak bł. Michał Sopoćko czy Jan Paweł II). Opowieść ta jest zarazem zaproszeniem do nawiązania konkretnej relacji, człowiek nie jest bowiem samotną wyspą. Siostra Faustyna ukazuje nam prawdziwe przeznaczenie człowieka - zaproszenie do najdoskonalszej relacji (miłości) z najdoskonalszą osobą (Stwórcą wszechświata). Czyż może być bardziej pasjonująca przygoda?

Wychowanie dzieci w dzisiejszych czasach - łatwe czy trudne? Mamy niemal nieograniczony dostęp do wiedzy i przeróżnych udogodnień, a jednocześnie nie wiemy, jak radzić sobie z nowoczesnymi technologiami i zagrożeniami współczesności. Podpatrujemy, jak robią to w innych krajach, szukamy nowych systemów pedagogicznych, wierzymy w jedynie słuszne najnowsze trendy w wychowaniu. Na próżno.A może by tak. wrócić do źródeł? Sięgnąć do tradycji i wartości, które nigdy się nie starzeją? Rozpocząć od elementarza?"Elementarz dla rodziców" Jacka Mycielskiego może być przewodnikiem zarówno dla świeżo upieczonych rodziców, jak i tych zmęczonych, sfrustrowanych, szukających pomocy i wskazówek.Napisany w formie lekkiego poradnika, przejrzyście opracowany, w krótkich, pełnych dowcipu rozdziałach porusza bardzo życiowe tematy. Podaje konkretne przykłady, sytuacje i sposoby rozwiązywania problemów, oparte na osobistych doświadczeniach z życia rodziny autora.Jacek Mycielski przedstawia się czytelnikom jako mąż, ojciec trójki dzieci i dziadek dwanaściorga wnucząt. W "Elementarzu.", czerpiąc z własnego doświadczenia i sukcesów w wychowaniu, podpowiada, w jaki sposób można lepiej zrozumieć dziecko, zadbać o jego dobro, ale również swoje - rodzica - i całej rodziny.Książka odpowiada na wiele pytań i radzi, jak postępować ze swoim dzieckiem, kiedy jest niemowlakiem, przedszkolakiem, pierwszoklasistą, a także nastolatkiem. Znajdziemy w niej nie tylko dużo praktycznych porad, lecz także osobistych wspomnień, co czyni ją bardzo wiarygodną i pasjonującą lekturą. Zawiera oryginalne fotografie z albumów rodzinnych autora, urozmaicone nowoczesną grafiką.Głównym celem "Elementarza." jest przekazanie uniwersalnych zasad, przypomnienie zapomnianych podstaw wychowania, a przede wszystkim powrót do tradycji i kultury, których w naszym zabieganym życiu coraz bardziej brakuje."Choć każde dziecko wymaga indywidualnego podejścia wychowawczego, istnieją ogólne zasady, które w większości przypadków się sprawdzają".Opinie:Lekka, dowcipna lektura, nie ma w niej trudnych do przebrnięcia rozdziałów, tylko krótkie porady. Autor sam dobrze wychował trójkę dzieciaków. Dlatego lepiej i lżej się to czyta, jak przemyślenia mądrego wujka, z którego zdaniem się liczysz. Dużo jest teraz poradników specjalistów, psychologów, doradców, które analizują dzieci czy ich zachowania od A do Z. Ta książka wydaje się inna pod tym względem, że to są proste rady dobrego taty. Ciekawa propozycja, na poważnie, a jednak z lekkim przymrużeniem oka. Tytuł bardzo adekwatny. Jasne, proste podstawy przez studiowanie naukowych lektur, filozoficznych pozycji, stosowanie nowoczesnych metod i technik pedagogicznych często stają się zapomniane i niedocenione. Rady kogoś bliskiego, skierowane do kogoś bliskiego, z serca do serca, autentyczne i szczere.Zachowanie dzieci odzwierciedla nas samych. "Elementarz" mógłby być zalecany jako lektura obowiązkowa dla rodziców, którzy dostrzegają tę zależność. Na naukę nigdy nie jest za późno.Rozbrajające, pełne dowcipu przykłady z prawdziwego życia. Głosi uniwersalne zasady dobrego wychowania. Ciekawy zabieg motywujący - przeniesienie akcentu z dobra dziecka na dobro rodziców, co w konsekwencji przynosi wspólne dobro.